طشت، حیرت زدۀ نغـمۀ قرآن من است           خیزران اشگ فشان بر لب و دندان من است

دیـدۀ فـاطـمه بر چـوب تو و طشت طلا           نگه دختر من بر لب عـطشان من است

چوب اگر می‌زنی اینقدر مزن زخم زبان           پای این طشت طلا فاطمه مهمان من است

زیـنـبـم گر نکـند پـاره گـریـبان چه کـند           نگهش بر من و بر گریۀ طفلان من است

هرکه قرآن به زبان داشت لبش را بوسند           چوب و جام می تو، پاسخ قرآن من است

هـفـده زخـم که بر صورت من می‌بـینی           شاهد زنده‌ای از زخـم فـراوان من است

خـیزران بر لب من می‌زنی و می‌خندی           خنده‌ات بر من و بر دیدۀ گریان من است

مِی نـزن پای سـر من که پـیـمبـر ایـنجا           موی خود کرده پریشان و پریشان من است

مجـلـس عـیـش تو گـردیـد حسیـنـیّـۀ من           بزم شادیت پُر از ناله و افغان من است

اینکه میثم نفسش شعله به دل‌ها زده است           هر کلامش شرری از دل سوزان من است